His loss, my loss

Toen ik gisteren met de trein naar Mechelen reisde om met vriendin L. naar de bioscoop te gaan, voelde dat een beetje als een trip down memory lane. De trein naar Mechelen stopt namelijk onderweg nog in Vilvoorde (a.k.a. het meest marginale station van België waar ik op zeer romantische wijze voor het eerst kuste met Rambo) en rijdt daarna verder Antwerpen (waar ik zo’n negenentachtig nutteloze dates had met bioboy). Train of diasppointment. Ik kan me even goed nog een paar losers zoeken in de tussenhaltes. Duffel, Kontich en Hove, here I come.

Het hielp ook niet echt dat ik Rambo een foto stuurde van mijn treinticket naar Mechelen met de caption “Als ik je toestemming heb tenminste” en hij antwoordde: “Natuurlijk, als je een kleine tussenstop maakt in Vilvoorde, ik heb goesting.” Ik negeerde zijn voorstel. Eikel. Het ergste is eigenlijk nog dat 50% van mij beledigd was, maar 50% van mij ook dacht: “Kom maar af, we doen het wel in je auto.” Gelukkig heb ik nog een beetje eigenwaarde over (ik weet het, je zou het niet zeggen, maar toch) en bleef het bij gedachten.

“Het probleem is dat fuckboys uit de lucht komen vallen, je leven overhoop halen en je hen daarna op eigen initiatief terug het universum in moet sjotten, back where they came from. En da’s moeilijker.”

Het is dus niet bepaald mijn keuze dat the Rambo thing afgelopen is (auw, confronterend) en ja, verscheidene vriendinnen hebben mij al gezegd dat hij “een domme aap is” en “ik beter verdien”. En natuurlijk verdien ik beter – Rambo was ook nooit boyfriend material –, het probleem is alleen dat ik niet echt beter wilde. Ik kan dan wel stoer verkondigen dat het his loss is (wat ook zo is, voor alle duidelijkheid), maar eerlijk is eerlijk: het was leuk om wat mannelijke actie in mijn leven te hebben, en als iets leuks plots eindigt, dan steekt dat eventjes. Het probleem is dat fuckboys uit de lucht komen vallen, je leven overhoop halen en je hen daarna op eigen initiatief terug het universum in moet sjotten, back where they came from. En da’s moeilijker.

Gelukkig bood Mechelen afleiding onder de vorm van een kotfeestje, bierpong en een foute TD. Al zag ik de fun daarvan pas in na een paar glazen wijn. Het zit zo: als ik naar de film ga, ben ik daarna zo asociaal als maar zijn kan. Ik weet niet hoe het komt, maar ik zit dan echt eventjes in mijn zone. Na een paar wijntjes vertelde een meisje me echter alles over haar Tinderdate (hij wilde haar meenemen naar de Zoo, mijn goede raad luidde als volgt: “Doe. Het. Niet. En als je toch gaat, wandel dan in een grote boog om die stomme pelikanen heen.”) en wist ze mij te vertellen dat hij ros haar had.

Nu heb ik een interessante theorie over rosse mensen: er bestaat geen gulden middenweg. Rosse mensen zijn ofwel heel lelijk ofwel heel knap. Pas op, ik val op ros (bloed), maar je kunt er nu eenmaal niet omheen. Ed Sheeran (heel lelijk) en prins Harry (heel knap) staven mijn theorie. Toen het meisje iets later in het licht ging staan, zag ik dat ze zelf ook ros was. Oeps. Bedankt grote mond. Stomme wijn. Dat laatste is ook exact wat ik vanochtend dacht toen ik na vier uur slaap opstond om naar mijn werk te vertrekken. Hoe zeggen ze dat? YOLO of zo? Ik sprong de trein op richting Brussel, probeerde niet al te erg te zuchten toen we een tussenstop maakten in Vilvoorde en herinnerde mezelf aan de woorden van mijn vriendinnen: his loss.