Van de ene zieke geest naar de andere

“I never learn” zingt Dua Lipa in haar geniale New Rules en dat klopt. I never learn, I really don’t. Onlangs stond ik weer op het punt om met een Antwerpse Tinderdate af te spreken. Terwijl iedereen weet dat het niet goedkomt als ik voet aan wal zet op Antwerpse bodem. Soit, gelukkig behoedde het lot mij weer voor een van de grootste vergissingen in mijn leven. Al deed het dat deze keer wel op een erg wrede, ziekelijke manier. (Werkt mijn clickbait al?)

Match Ruben was dan wel van Antwerpen, ik vond hem best grappig. Ach ja, misschien moet ik de overduidelijke feiten niet langer negeren en toegeven dat ik stiekem een boon heb voor de koekenstad en haar (mannelijke) inwoners. (Hahaha, goei mop.) Ruben introduceerde mij na bioboy verder in de wondere Antwerpse taalwereld. Hij maakte zichzelf uit voor rotten das en toen ik flirterig opmerkte dat de das vroeger wel mijn favoriet was in Beestenbos is boos (oké, nee, dat beest was oer- en oersaai, maar desperate Tinder times call for desperate Tinder measures), zei hij dat ik wel een lowkey titsbeerke was. Hahaha, wat?

“Toen ik een berichtje stuurde om concrete plannen te maken voor onze date die avond werd het plots windstil. Maar goed, wat had ik verwacht van een Antwerpse Tinderdate?”

Anyways, ik vond Ruben wel tof en als er een ding is dat mijn vorige Antwerpse Tinderdate mij geleerd heeft, is het dat maanden sms’en geen zin heeft en nergens toe leidt. We spraken daarom af om vrijdag te daten. Toen ik vrijdagochtend echter een berichtje stuurde om concrete plannen te maken voor die avond werd het ineens windstil. Ik zit ondertussen al lang genoeg op Tinder om te beseffen dat dat erbij hoort, maar ik was toch best teleurgesteld. Maar goed, wat had ik verwacht van een Antwerpse date?

De volgende dag liet Ruben echter toch nog iets van zich horen: “Amai lieverd, sorry, ik heb nu pas mijn gsm kunnen opladen. Gisteren was allesbehalve mijn dagje. Om 10u kreeg mijn oma plots een beroerte en ik moest naar het ziekenhuis rijden, waar ze dan ook nog eens een hartaanval kreeg. Kunnen we onze plannen verschuiven?” Mijn eerste reactie was: “Holy shit, arme jongen.” Oké, nee, da’s niet waar, mijn eerste reactie was: “Waarom noemt die ket mij lieverd?” Maar goed, mijn tweede reactie was: “Zoveel details? Een beroerte én een hartaanval? En waarom zou de ambulance je oma niet komen halen?”

“Lieg bij voorkeur niet en al zeker niet in mijn gezicht. Ik en het internet komen toch wel achter de waarheid. You shouldn’t mess with psychos.“

Ik voelde me al meteen schuldig omdat ik aan zijn verhaal twijfelde, maar dit was allemaal iets té toevallig. Mijn vriendinnen vonden dat ik hem het voordeel van de twijfel moest geven en dat het ziek is om over zoiets te liegen. Pas op, volledig akkoord, maar ik ben ervan overtuigd dat er wel wat zieke geesten rondlopen op de wereld. En dus ging ik op onderzoek uit. Echt, het is een wonder welke schat aan informatie het wereldwijde web heeft klaarliggen als je een beetje weet hoe je Google moet gebruiken. Blijkbaar stond Ruben niet alleen op talrijke Facebookfoto’s, maar ook op het bidprentje van zijn oma. Die al twee jaar dood is. (Ik weet het, ik heb problemen, maar blame de pathologische leugenaar.)

Ik liet mijn vriendinnen meteen weten dat mijn voorgevoel wél klopte en stuurde het volgende berichtje naar Ruben: “Van de ene zieke geest naar de andere… Zorg in het vervolg dat je online niet kunt terugvinden dat je oma eigenlijk al twee jaar dood is. Serieus ket.” En ja, ik weet het, online bidprentjes opzoeken is ziekelijk. Maar niet zo ziekelijk als over zoiets liegen. Ik hoop dat alle lying pieces of shit het bij deze doorhebben: lieg bij voorkeur niet, en als je het dan toch niet kunt laten, doe het dan niet in mijn gezicht. Ik en het internet komen toch wel achter de waarheid. You shouldn’t mess with psychos.